Ο έρωτας ζει..

 Φωλιάζει ακόμα στις καρδιές των ανθρώπων κι όμως υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί άνθρωποι. Με αφορμή δυό πολύ συμπαθητικά κοριτσάκια που γνώρισα σήμερα στην στάση, παραμονή Χριστουγέννων και καθώς περίμενα το λεωφορείο, ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο.
Πιάνοντας λοιπόν συζήτηση μαζί τους, αρχικά γιατί είχε καθυστερήσει το λεωφορείο και στη συνέχεια γιατί την μία την κουτσούλησε ένα πουλί κι έσπευσα φυσικά μιάς κι είχα χαρτομάντηλα πάνω μου να της προσφέρω ένα για να την βοηθήσω, άκουσα μιά ιστορία που σε κάποιους μπορεί να φανεί και μελό, εμένα όμως που φάνηκε πολύ συγκινητική..
Οι δυό κοπελίτσες, φίλες μεταξύ τους, είχαν αγοράσει από γνωστό παιχνιδοκατάστημα δυό άκρως Χριστουγεννιάτικες σακουλίτσες με τα ''όλα τους'' και δυό ακριβώς ίδια μικρά, χαριτωμένα αρκουδάκια, που είχαν πάνω τους μιά καρδούλα, με την μόνη διαφορά ότι το ένα ήταν καφέ ενώ το άλλο άσπρο, για να τα αφήσουν έξω από το σπίτια των αγοριών που έχουν ερωτευτεί.. Γι'αυτό κι έπαιρναν το λεωφορείο. Το πιο συγκινητικό ήταν το ότι τα αγόρια δεν το γνώριζαν κι απλά ήθελαν να κάνουν αυτή την πράξη αγάπης, που νομίζω ότι για ένα δεκατετράχρονο παιδί το να στερηθεί κάτι, από το χαρτζηλίκι του δηλ. για να πάρει κάτι σε κάποιον άλλον, ο οποίος κιόλας δεν θα γνωρίζει τον αποστολέα δείχνει (έστω κι αν κάποιος το θεωρήσει μικρό) ένα κομμάτι από το μεγαλείο της ψυχής του. Αλήθεια πόσοι από εμάς τους ενήλικες θα κάναμε κάτι τέτοιο την σημερινή εποχή; Πόσοι είμαστε αρκετά ρομαντικοί για να προσφέρουμε σε κάποιον κάτι, που δεν θα γνωρίζει καν ότι του στέλνουμε εμείς, απλά και μόνο για να εκφράσουμε την αγάπη μας σε'κείνον; Η αξία που θα'χει αυτό το κάτι φυσικά κι είναι άνευ σημασίας. Το να βάζεις άλλωστε την καρδιά σου στο κάθετι που θα προσφέρεις στον άλλον είναι αυτό που θα το κάνει και πιο πολύτιμο.. Τι αλλάζει άραγε καθώς μεγαλώνουμε; Γιατί προσγειωνόμαστε τόσο απότομα; Γιατί γινόμαστε τόσο σκληροί; Γιατί παύουμε να είμαστε ρομαντικοί; Κι άλλα τόσα ερωτήματα μου ήρθαν σήμερα στο μυαλό και γνωρίζοντας αυτά τα κοριτσάκια ένιωσα λίγη, αλήθεια σας το λέω.. Ένιωσα μικρή, μικρή από την άποψη του λίγου.. Σκέφτηκα τα δικά μου, θυμήθηκα λίγο την παιδική μου ηλικία.. Έφερα στο νου μου πως ήμουν τότε, ξανάζησα μες στο μυαλό μου στιγμές που ίσως κι εγώ να ήμουν κάπως έτσι, αλλά κάπου στην πορεία ίσως και να το'χασα.. Που ίσως να φταίω κι εγώ, ίσως να φταίνε κι οι άλλοι κι ίσως που φταίνε οι άλλοι βασικά φταίω πάλι εγώ που τους άφησα να μου το χαλάσουν.. Πάντως σημασία έχει το ότι το ''έχασα'' και λυπάμαι πολύ για αυτό. Αν μετράει κάτι είναι ο έρωτας και τα συναισθήματα κι ευτυχώς που σήμερα βρέθηκαν στον δρόμο μου αυτά τα δυό κοριτσάκια και μου θύμισαν πως είναι το να είσαι ερωτευμένος, πως είναι το να λαχταράς να προσφέρεις κάτι σε κάποιον κάτι βάζοντας σε αυτό την ψυχή σου. Αν αξίζει να ζεις για κάτι είναι ο έρωτας, αν εξυψώνει κάτι την ψυχή μας αυτό είναι η αγάπη, τέτοιες μέρες (κι άλλες δηλαδή αλλά κυρίως με αφορμή αυτές τις μέρες..) ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μη το ξεχνάμε..



Καλά Χριστούγεννα σε όλους !!!
Με πολλή αγάπη.. Όση χωράει στην καρδιά σας, όση μπορείτε να νιώσετε.. Ξεχειλήστε από αυτήν.. Γεμίστε και τους γύρω σας, σκορπίστε την παντού μέσα από χαμόγελα ! :)




Freedom