Πως μπορεί ένας άνθρωπος να δίνει τόση δύναμη σε άλλους ενώ μέσα του νιώθει πως έχει χάσει κάθε ελπίδα; Πως μπορώ να υποκρίνομαι ότι δεν υπήρξες ποτέ; Πως μπορώ να έχω αρχίσει και να το πιστεύω; Πως με ανάγκασες να μην σε ξέρω.
Πως μπορείς; Πως μπορώ; Πως μπορέσαμε;
Ξέρεις, μερικές φορές σκέφτομαι πως θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι πολύ ωραίο, ίσως αν εγώ ήμουν γενικά λίγο πιο προσγειωμένη κι εσύ ήσουν έστω και μόνο για μία φορά εδώ, άλλες πάλι το φαντάζομαι κιόλας κι είναι κι εκείνες που απλά από μόνο του έρχεται στα ονειρά μου, εκει μ'αγαπάς, δεν σε βρίζω σε φίλους και γνωστούς, δεν εύχομαι να πιάσει φωτιά το κτίριο στο οποίο δουλεύεις, δεν καταστρέφω τον κατάλογο των προϊόντων της εταιρίας.
Ξέρεις σε αγάπησα, μέσα από τα όσα πέρασα κοντά σου, μέσα από την τόση αδιαφορία σου και το τοίχος που είχες υψώσει κατάφερα κι αισθάνθηκα όντως πράγματα για'σένα..
Εσύ πάλι κατάφερες και με έκανες να τα κρατήσω για πάντα μυστικά. Τα πάντα κρυφά. Με έκανες να πιστεύω πως η αγάπη είναι μάταιη, ότι η αγάπη είναι μάταιη.. (φαντάσου..) κι ύστερα η ζωή μου έγινε ένα ατέλειωτο μαρτύριο ή έτσι τουλάχιστον ένιωθα..
Σιγά, σιγά έχασα και τον ενθουσιασμό μου για τα πάντα, προσπαθούσα να κρατηθώ από το οτιδήποτε έχοντας συγχρόνως συνέχεια εσένα σε μιά άκρη του μυαλού μου να σε θυμάμαι να μου λες εκείνο το ..
''Ξέρεις για εμένα ο έρωτας δεν είναι προτεραιότητα στην ζωή μου'' δεν ήταν, το ξέρω. Καλά έκανες. Και φορές.. Φορές, όταν δεν εύχομαι το κτίριο στο οποίο δουλεύεις να πιάσει φωτιά και δεν ποδοπατάω καταλόγους, εύχομαι απλά να είσαι καλά κι ας με πλήγωσες κι ας αφαίρεσες απ'την ζωή μου τα χρώματα, θα θυμάμαι πάντα εκείνο το βράδυ, που με πήρες αγκαλιά σχεδόν σαν να το ένιωθες και με φίλησες κι ας μην σήμαινε τίποτα για'σένα κι ας μην σήμαινα τίποτα για'σένα.
Γαμώτο τόση καλοσύνη με πεθαίνει.
Freedom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου